Sanktuarium  pw    Znalezienia  Krzyża Świętego i  Konającego Jezusa Chrystusa [1 2] w Klimkówce przyciąga rokrocznie niezliczone rzesze turystów i pielgrzymów z najdalszych nawet zakątków naszego kraju  Często jest ono natchnieniem dla ludzi sztuki  Tu wreszcie wiciu nieuleczalnych chorych odzyskało upragnione zdrowie, wyprosiło rozliczne laski dla siebie i najbliższych.  Kościółek również stwarza najznakomitsze warunki do kontemplacji i modlitwy, a  dla meszkańców wioski jest skuteczną ochroną przed grożącymi niebezpieczeństwami i ucieczką w chwilach niedoli. Jak świadczą najstarsze kroniki spieszy) tu lud od wieków i u stóp cudownego krzyża wysłuchania u Boga znajdował. Kościółek położony w znakomitej scenerii, na skraju lasu. z dala od wiejskich zabudowań, przechowuje w swych murach laskami słynący krzyż.  Zawarty w tym anonimowym dziele spory ładunek ekspresji skierowany bezpośrednio do wyobraźni pielgrzyma pobudza do głębokiej modlitwy i przezywanej medytacji  Wizerunek ten wyorany został przed wiekami przez, jak podaje legenda, orzącego ziemię w tym miejscu rolnika. Ciągnące pług woły na widok konającego Chrystusa natychmiast uklękły, co też i uczynił ów chłop i jego córka. Początkowo cudowny krzyż miał zwisnąć na jednym z pobliskich drzew, a ponieważ za jego pośrednictwem dokonało się wiele cudów, miejscowi parafianie mili wybudować kaplicę, gdzie cudowna figura miała znaleźć schronienie Z opisanym zdarzeniem wiąże się zapewne pochodzenie nazwy wsi, pierwotnie zwanej Klękówka (przekaz ludowy). Jaki był wygląd pierwszego kościółka niewiadomo. To jednak pewne, że spalił się około 1610 roku. Według ks S. Stasickiego (proboszcza W lalach 1869-1874) kościółek został zbudowany w 1349 r. W prowadzonej przez niego kronice parafialnej istnieje odpis z księgi  „Status Exelsiorum" z I VI 1639 r., której treść potwierdza, że istnieje pod lasem drewniana kaplica sprzed 290 lat.   Drugi kościółek wybudowana na poprzednim miejscu w stylu pogańskiej gontyny z podcieniami dookoła. Historyczny fakt istnienia kościółka został po raz pierwszy odnotowany na karcie wizytacji przez ks I Dąbrowskiego w 1620 r. Z podanych tam informacji wynika, że było to juz wtedy  miejsce odpustowe, gdzie przybywała ludność z okolic, składając ofiary z woła.  Świątynia dość szbko popadła w ruinę i po dwustu latach istnienia nadawała się już tylko do rozbiórki.  Wybudowanie kolejnego kościółka (obecnego) podjął się w 1869 r. znany na całą okolicę majster ciesielski  Florian Wais, nie nadając jej jednak określonego stylu. Zamknięte trójbocznie prezbiterium zwrócone jest na południe Swiątynia zbudowana jest z drewna jodłowego, konstrukcji zrębowej. Dach pulpitowy kryty obecnie blachą, z sygnaturką. Wnętrze kościółka stanowi szeroka nawa, poprzedzielana pilastrami przyściennymi. Wyposażenie kościoła jest w znacznej części XIX wieczne. Ołtarz wykonany w drewnie w 1869 r. w stylu neobarokowym, w polu głównym figura Jezusa ukrzyżowanego. Znajdujący się na chórze prospekt organowy z 1869 r. wykonany został w Przemyślu. Wspaniałą ozdobą kościółka są dwa sporych rozmiarów obrazy Pierwszy z nich przedstawiający znalezienie krzyża św. przez św. Helenę namalowany w 1936 r. przez S. Studenckiego, drugi wiszący po przeciwnej stronie obraz pędzla A. Czartoryskiego wyobraża legendę wyorania krzyża świętego w Klimkówce. Świątynię oświetlają dwa niewielkich rozmiarów witraże z wizerunkami Matki Boskiej Częstochowskiej i Św. Teresy, wykonane w 1939 r. z fundacji J. Twardowskiego. Olbrzymi krzyż zawieszony na frontowej ścianie kościółka został wykonany w warsztacie ślusarskim w Miejscu Piastowym w 30- tych latach XX wieku (dar rodaków z Ameryki) Ostateczny wygląd kościołowi nadano w latach 80-tych, po przeprowadzeniu kolejnej renowacji i przedłużeniu korpusu świątyni. Elektryfikacja kościółka nastąpiła w 1994 r. Następnie wzmocniono fundament kościółka kamieniem piaskowym oraz wymieniono posadzkę w świątyni. W pobliżu kościółka w kierunku południowym, tuż przy drodze kosciółkowej znajduje się rzeźba przedstawiająca św. Jana Nepomucena. W miejscu tym wytrysnęło przed kilkoma wiekami źródełko, z którego woda cudownie uzdrawiała Około roku 1880 studzienka wyschła. Za przyczynę takiego stanu rzeczy, miejscowi parafianie upatrywali w gromadnym przybywaniu do cudownego źródełka rymanowskich i iwonickich Żydów, którzy wybierali ciągle wodę. Ostateczne wyschnięcie studzienki nastąpiło, jak jeden z nich próbował się w niej obmyć. W niedługim czasie po tym fakcie, źródełko pojawiło się na północny wschód od kościółka, na wzgórzu, na roli Marcina Penara (obecne źródełko) Potwierdzeniem szczególnego rozdawania łask Bożych w tym miejscu są liczne wota dziękczynne i błagalne Msze Święte są zamawiane przed cudownym krzyżem w formie podziękowania lub prośby. Z istniejących materiałów źródłowych wynika, że w 91 przypadkach odnotowano cudowne zdarzenia jakie dokonało się za przyczyną Cudownego wizerunku Chrystusa Ukrzyżowanego. Szczególnie leczniczy charakter przypisywano wodzie z pobliskiego źródełka. za pośrednictwem której u kilkunastu osób stwierdzono uleczenie z różnych schorzeń oczu. Zanotowano też wiele uzdrowień z chorób zakaźnych, wewnętrznych, nowotworowych, uszkodzeń mechanicznych oraz chorób na tle nerwowym Szczególnym wyrazem istnienia tu żywego kultu Krzyża Świętego było nadanie dwóch dni odpustowych 3 maja w święto znalezienia krzyża świętego oraz 14 września w święto podwyższenia krzyża świętego. Pismem z dnia 19 VIII 1855 r. papież Pius IX potwierdził odpust dla kościółka p w. Krzyża Świętego 3 V.

(zamieszczony tekst z tablic umieszczonych przy kościółku)

 

 

.